Stwardnienie rozsiane jest schorzeniem charakteryzującym się zmiennością i różnorodnością objawów. Na tę chorobę nie ma do tej pory leku, ale wczesne wykrycie objawów daje największą szansę na leczenie, które może opóźnić występowanie objawów. Jest to schorzenie układu nerwowego, rzadko zapadają na nie osoby przed ukończeniem 18 roku życia, a także po 50 roku życia, częściej chorują kobiety niż mężczyźni.
Stwardnienie rozsiane – czym jest?
Stwardnienie rozsiane jest przewlekłą chorobą ośrodkowego układu nerwowego. Demielinizacją nazywany jest proces rozpadu osłonki mielinowej, która otacza komórki nerwowe. Impulsy nerwowe nie mogą być wówczas odpowiednio przekazywane. Uszkodzenia komórek nerwowych następują w różnych miejscach w organizmie. Stwardnienie rozsiane charakteryzuje się występowaniem faz, następują okresy występowania objawów i reemisji. Choroba ma charakter rozwijający się i prowadzi do poważnej niepełnosprawności. Jest najczęstszą przyczyną występowania niepełnosprawności u osób młodych. Schorzenie to jest zaliczane do chorób autoimmunologicznych, co oznacza, że układ immunologiczny atakuje komórki własnego organizmu. Bardzo ważne jest wczesne rozpoznanie stwardnienia rozsianego i rozpoczęcie terapii, kiedy uszkodzenia komórek nie są jeszcze tak znaczne. Właściwie postawiona diagnoza umożliwia przyjmowanie leków spowalniających rozwój tego schorzenia.
Stwardnienie rozsiane – pierwsze objawy
Jednym z najwcześniejszych objawów stwardnienia rozsianego są zaburzenia widzenia, może to być niewyraźne widzenie albo nagła jego utrata. Chorzy mogą skarżyć się na bóle gałki ocznej, obraz staje się zamazany i mniej wyraźny. Przyczyną problemów z widzeniem jest pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego, wczesne wprowadzenie leczenia farmakologicznego umożliwia uratowanie wzroku.
Inne wczesne objawy stwardnienia rozsianego to przede wszystkim:
– zaburzenia równowagi i koordynacji ruchowej,
– skurcze, osłabienie i drżenie mięśni,
– zaburzenia czucia, odczuwanie drętwienia i mrowienia,
– zmęczenie, osłabienie i problemy z koncentracją,
– zaburzenia nastroju, drażliwość, a nawet depresja.
Wielu chorych jako pierwsze objawy obserwuje zawroty głowy, problemy z utrzymaniem równowagi oraz niespecyficzne uczucie sztywności mięśni, zwłaszcza nóg. Większość pacjentów odczuwa parcie na pęcherz i konieczność częstego oddawania moczu, może wystąpić nieświadome nietrzymanie moczu. Występują też zaburzenia poznawcze i zaburzenia nastroju, gwałtowna wahania humoru od płaczu po euforię. Zazwyczaj objawy są uzależnione od tego, w jakim miejscu układ nerwowy został uszkodzony. Objawy mogą dotyczyć wszystkich części ciała, może to być zaburzenie słuchu lub mowy, napad padaczkowy, drżenie rąk.
Diagnostyka stwardnienia rozsianego`
Aby zdiagnozować stwardnienie rozsiane, niezbędne jest badanie neurologiczne, które może określić, jaka część ciała została zaatakowana chorobą. Lekarz specjalista zleca czasami wykonanie punkcji lędźwiowej albo rezonansu magnetycznego, który umożliwia rozpoznanie zmian demielinizacyjnych. Wykonywane jest również badanie elektrofizjologiczne, które pokazuje miejsca uszkodzenia niedające objawów oraz potwierdza wieloogniskowy charakter schorzenia.
Stwardnienie rozsiane – przyczyny
Przyczyny występowania stwardnienia rozsianego nie są do końca poznane, ale wskazuje się na występowanie trzech czynników mających wpływ na rozwój choroby. Należy do nich:
– czynnik autoimmunologiczny, organizm chorego atakuje samego siebie, produkowane są przeciwciała, które niszczą własne włókna nerwowe,
– czynnik genetyczny, możliwość wystąpienia tej choroby u krewnych w pierwszej linii jest dwadzieścia razy większa,
– czynnik środowiskowy, badania dowodzą, że miejsce zamieszkania również ma wpływ na występowanie tego schorzenia, im dalej znajduje się ono od równika, tym większa jest szansa choroby.
Aby zmniejszyć ryzyko zachorowania na stwardnienie rozsiane, warto prowadzić zdrowy styl życia, zwracać uwagę na dietę, unikać miejsc, gdzie jest zanieczyszczone środowisko i na bieżąco leczyć zaburzenia hormonalne.
MKM
