Psychoterapia jest jedną z metod pracy psychologa. Polega ona na udzielaniu wsparcia osobom z problemami psychicznymi. Istotą psychoterapii jest bezpośredni kontakt z osobą wspomaganą. Forma pracy to cykl spotkań indywidualnych lub grupowych. Służą one poszukiwaniu sposobów radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Psychoterapeuta bazuje na swojej wiedzy, doświadczeniu zawodowym i własnym doświadczeniu życiowym. W tym artykule znajdą się najważniejsze kryteria do spełnienia, aby móc podjąć pracę w tej specjalności.
Jakie studia powinien mieć ukończone psychoterapeuta?
Podstawą jest wyższe wykształcenie uniwersyteckie na wydziale psychologii ze specjalnością psychologia kliniczna. Ma to duże znaczenie, ponieważ w toku tych studiów przekazywane są informacje z dotyczące zdrowia psychicznego, prawidłowości rozwojowych, fizjologicznego podłoża procesów psychicznych, oraz elementy psychiatrii ogólnej. Ta wiedza jest niezbędna, aby do każdego problemu podchodzić wieloaspektowo.
Psychoterapia a inny rodzaj studiów
W praktyce spotyka się czasem przypadki, że psychoterapią zajmuje się osoba po studiach z dziedziny innych nauk społecznych takich jak pedagogika, socjologia lub resocjalizacja. To jest możliwe, jeśli socjolog koncentruje się na terapii grupowej, pedagog prowadzi psychoterapię dzieci a specjalista od resocjalizacji poświęca się pracy z młodzieżą niedostosowaną społecznie lub z więźniami w zakładach karnych.
Niezależnie od kierunku studiów oraz obszaru problematyki, aby pracować w tym zawodzie należy ukończyć co najmniej 4-letni kurs psychoterapii i na tej podstawie uzyskać certyfikat psychoterapeuty wydawany przez Polskie Towarzystwo Psychiatryczne. Co ciekawe, nawet dyplomowany lekarz psychiatra musi dodatkowo zdobyć certyfikat psychoterapeuty, aby podjąć praktykę.
Jakie doświadczenie jest wymagane do podjęcia pracy psychoterapeuty?
Kandydaci ubiegający się o certyfikat PTP muszą mieć co najmniej 5-letnie doświadczenie zdobyte w toku pracy lub wolontariatu w instytucji zajmującej się działalnością kliniczną w zakresie psychoterapii. W czasie pracy w tej instytucji, kandydat musi co najmniej przez 5 lat korzystać z superwizji i uzyskać pozytywną opinię superwizora PTP. Jest to warunek dopuszczenia do egzaminu na certyfikat. Dopiero po zdaniu egzaminu można podejmować się samodzielnego prowadzenia psychoterapii w zakładach opieki zdrowotnej lub prywatnie.
Superwizja to regularne spotkania konsultacyjne ze specjalistą posiadającym certyfikat. Jest to rodzaj własnej terapii potrzebnej do uporania się ze swoimi problemami, które mogą rzutować na podejście do osoby wspomaganej. Zarazem ma to znaczenie dla zdobycia subiektywnego doświadczenia w zakresie emocji towarzyszących psychoterapii. Do dobra lekcja, mogąca nauczyć tolerancji i empatii.
Doświadczenie zawodowe nie zawsze idzie w parze z doświadczeniem życiowym. Psychoterapeuta musi mieć doskonałe rozeznanie w realiach otaczającego środowiska społecznego. Problemy psychiczne mogą wynikać z sytuacji osobistej lub rodzinnej, ale również ze zmagania się z trudnościami w ramach kontaktów z urzędami publicznymi. A czasem zachodzi potrzeba wskazania dróg szukania wsparcia w instytucjach pomocowych. Dlatego psychoterapeuta wykształcony i działający w Polsce może nie radzić sobie w innym kraju. Przeszkodą nie jest bariera językowa, lecz właśnie brak znajomości obcego dla niego środowiska.
Kto może być psychoterapeutą?
Z powyższych informacji wynika, że zawód ten jest dostępny dla osób z odpowiednim wykształceniem uzupełnionym o całościowy kurs psychoterapii. Do zdobycia certyfikatu potrzebne jest też doświadczenie, uprzednio zdobyte w toku pracy zawodowej w instytucji prowadzącej psychoterapię. Psychoterapeuta musi być osobą wrażliwą, tolerancyjną, empatyczną oraz w pełni zrównoważoną emocjonalnie. Również dobrze zorientowaną w mechanizmach działających w danym środowisku społecznym.
W konkluzji warto dodać, że przy wyborze psychoterapeuty należy kierować się informacjami na temat spełnienia przez niego wszystkich warunków formalnych. Można nawet poprosić o okazanie certyfikatu. Ma to duże znaczenie, ponieważ praca psychologiczna z osobą nie w pełni kompetentną może przynieść więcej szkody niż pożytku.
KPO
